εκκολπώματα

Μη φυσιολογικές κοιλότητες σε σχήμα σάκου, που σχηματίζονται στο τοίχωμα κοίλου σπλάχνου (εντέρου, ουροδόχου κύστης, οισοφάγου). Η αιτία τους, αν και αβέβαιη, πιστεύεται ότι συνδέεται με την πολύ μικρή κατανάλωση ινών. Τα ε. σπανίζουν στις αναπτυσσόμενες χώρες, όπου η κατανάλωση ινών είναι μεγάλη, ενώ στις ανεπτυγμένες χώρες προσβάλλουν περισσότερο από τον μισό πληθυσμό μέχρι την ηλικία των 80 ετών. Οι χορτοφάγοι που καταναλώνουν πολύ περισσότερες ίνες είναι πολύ λιγότερο επιρρεπείς στα ε. Τα ε. του οισοφάγου είναι διογκώσεις προς τα έξω μέρη του τοιχώματός του. Μπορεί να προκληθούν από προεκβολή του ενδοθηλίου του οισοφάγου, από μια αδυναμία στο μυϊκό τοίχωμα ή από συνεχή έλκη ενός τμήματος του τοιχώματος από ουλή. Οι γιατροί μπορεί να επιβεβαιώσουν την παρουσία ενός ε. με ακτινογραφία με βάριο. Δύο τύποι ε. είναι δυνατόν να παρουσιαστούν – ο φαρυγγικός θύλακος και το μεσοοισοφαγικό ε. Η χειρουργική είναι η μόνη αποτελεσματική θεραπεία για έναν φαρυγγικό θύλακο. Ο χειρουργός αφαιρεί τον θύλακο και κόβει κατά ένα μέρος τον οισοφαγικό σφιγκτήρα, για να τον εξασθενίσει και να εμποδίσει υποτροπή του θυλάκου. Τα μεσοοισοφαγικά ε. είναι θύλακοι που σχηματίζονται πιο χαμηλά στον οισοφάγο. Σπάνια προκαλούν συμπτώματα και συνήθως δεν απαιτούν θεραπεία. Η εκκολπωματική νόσος περιλαμβάνει και την εκκολπωμάτωση και την εκκολπωματίτιδα. Η πρώτη αναφέρεται στην παρουσία ε. – μικρών θυλάκων που δημιουργούνται από προεκβολή του ενδοθηλίου μέσω των μυϊκών χιτώνων του τοιχώματος του εντέρου. Πάχυνση του μυϊκού χιτώνα μπορεί να προκαλέσει πόνο σε ορισμένους ανθρώπους με την ασθένεια. Η δεύτερη παρουσιάζεται όταν αυτοί οι θύλακοι μολυνθούν και φλεγμανθούν. Η φλεγμονή προκαλεί πρήξιμο και μυϊκό σπασμό, που επιφέρει οξύ πόνο, ευαισθησία και πυρετό. Σποραδικά, ένα απόστημα μπορεί να δημιουργηθεί γύρω από το ε. και να σπάσει, προκαλώντας φλεγμονή του περιτοναίου, της μεμβράνης που επενδύει την κοιλιακή κοιλότητα (περιτονίτιδα). Μπορεί να απαιτηθεί χειρουργική επέμβαση, αν εξελιχθεί σε απόφραξη, διάτρηση ή αιμορραγία. Τα ε. μπορεί να εμφανιστούν οπουδήποτε κατά μήκος του πεπτικού σωλήνα, αλλά συνήθως προσβάλλουν το κάτω τμήμα του παχέος εντέρου. Τα ε. στο κόλον παρουσιάζονται συνήθως στους πιο ηλικιωμένους ανθρώπους, ενώ εκείνα στο στομάχι και στο λεπτό έντερο (που είναι ασυνήθιστα) δεν έχουν σχέση με την ηλικία. Η ασθένεια είναι συνηθισμένη στις ΗΠΑ, όπου η φτωχή σε ίνες διατροφή και η δυσκοιλιότητα αποτελούν σημαντικούς παράγοντες που συμβάλλουν στη δημιουργία ε. Η πιο δημοφιλής θεωρία, που προτείνεται για να αιτιολογήσει τα ε., επικεντρώνεται στις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στη διατροφή που περιλαμβάνει πολλές ίνες και στη διατροφή που περιλαμβάνει λίγες. Τα κόπρανα κινούνται μέσω του εντέρου με μια σειρά διαδοχικών συσπάσεων των μυών των τοιχωμάτων του εντέρου. Αν τα κόπρανα είναι μαλακά και ογκώδη, λόγω της προσέλκυσης και της κατακράτησης νερού εξαιτίας της μεγάλης κατανάλωσης ινών, οι συσπάσεις των εντερικών μυών κινούν το περιεχόμενο γρήγορα προς τα εμπρός. Όταν δεν περιλαμβάνονται πολλές ίνες στη διατροφή, τα κόπρανα είναι λιγότερα και η διέλευσή τους μέσω του εντέρου είναι βραδύτερη. Για να κινηθούν τα κόπρανα, η δύναμη των εντερικών συσπάσεων μεγαλώνει, συναντά αντίσταση από το σκληρυμένο υλικό των κοπράνων, γεγονός που καταλήγει στη δημιουργία των ε. ε. του Meckel. Κοινή δυσπλασία του πεπτικού σωλήνα, παρούσα κατά τη γέννηση, κατά την οποία ένας μικρός, με ευρύ στόμιο θύλακας, ανοίγεται από τον ειλεό, το τελευταίο τμήμα του λεπτού εντέρου. Δεν προκαλεί προβλήματα, εκτός αν μολυνθεί, φραχθεί ή εξελκωθεί.